Αυτή η απόφαση είναι αποτέλεσμα μιας υπόθεσης καταναλώτριας που τον Νοέμβριο του 2004 υπέγραψε σύμβαση για έκδοση πιστωτικής κάρτας με τραπεζικό επιτόκιο 15,90%, παρά το γεγονός ότι το ανώτατο επιτρεπόμενο συμβατικό επιτόκιο για την απόκτηση και χρήση της πιστωτικής κάρτας από τράπεζες ανερχόταν τότε σε 8%. Αξίζει να σημειωθεί πως με την εισφορά, έφθανε στο 16,50%.
Η καταναλώτρια αν και δικαιώθηκε από το Εφετείο, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι δεν είναι παράνομο το επιτόκιο, ότι δεν είναι άκυρος ο όρος και η σύμβαση που κατήρτισαν τα δύο μέρη, ενώ δεν υπάρχει το στοιχείο του παρανόμου για να θεμελιωθεί αξίωση από τις διατάξεις περί αδικοπραξιών, ούτε από τις διατάξεις του νόμου 2251/1994 για την προστασία του καταναλωτή.
Ο Άρειος Πάγος επεσήμανε επίσης πως δεν παραβιάσθηκε η θεμελιώδης αρχή της προστασίας του καταναλωτή, που είναι η διαφάνεια.
Κρίθηκε ακόμα πως δεν τίθεται ζήτημα μια και οι επιβαρύνσεις από τον σχετικό όρο του συμβολαίου είναι κατανοητοί για την καταναλώτρια, μιας και «μπορούν να γίνουν άμεσα κατανοητές από αυτήν ως μέση καταναλώτρια, η οποία δεν διαθέτει εξειδικευμένες νομικές και οικονομικές γνώσεις».
Στην απόφαση του Αρείου Πάγου τονίζεται ακόμα πως «ο τρόπος υπολογισμού του επιτοκίου ήταν για την καταναλώτρια σαφώς περιγεγραμμένος και προσδιορισμένος και η καταναλώτρια, μπορούσε να αντιληφθεί με πλήρη σαφήνεια την αναλαμβανόμενη υποχρέωση ως προς το ύψος του επιτοκίου του».
Με λίγα λόγια εφόσον η καταναλώτρια ήξερε τι υπέγραφε δεν συντρέχουν λόγοι κατά του «εξωτραπεζικού» επιτοκίου στις πιστωτικές κάρτες που επιβάλλουν οι τράπεζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου