Συλλαλητήριο Αθήνα | Σύνταγμα: Δεν υπάρχουν καλά και κακά συλλαλητήρια

του Κώστα Τσιτούνα

Η «μπουρδολογία» σε τούτο τον τόπο περισσεύει και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο δημόσιο διάλογο γύρω από τα συλλαλητήρια που διοργανώνονται για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων.

Οι μισοί, που δεν θα πάνε στο συλλαλητήριο της Κυριακής, κατηγορούν τους άλλους μισούς που θα πάνε, ενώ έχει ξεκινήσει μια άθλια και άνευ ουσίας κόντρα περι... καλών και... κακών συλλαλητηρίων.

Λέγουν για παράδειγμα ορισμένοι (φιλόσοφοι του Κολωνακίου, έτσι τους αποκαλώ προσωπικά) ότι οι εκδηλώσεις και τα συλλαλητήρια που γίνονται τώρα για την ονομασία, δεν μπορούν να επηρεάσουν απολύτως τίποτα και δεν παίζουν κανένα ρόλο στο δημόσιο βιο, ενώ αντίθετα τα συλλαλητήρια που αφορούν σε άλλα κοινωνικά ζητήματα έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα κλπ κλπ.

Τρίχες.

Ναι καλά διαβάσατε. Τρίχες και μάλιστα κατσαρές.

Τα συλλαλητήρια, είτε αφορούν τη φτώχεια, την ανέχεια, την οικονομική δυσπραγία, είτε αφορούν κάποιο εθνικό ζήτημα, είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ.

Η έκφραση των συναισθημάτων του λαού σε οποιαδήποτε χρονική συγκυρία είναι πολιτική πράξη και παράγει πολιτικό έργο.

Και μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από όσο παράγουν οι «πληρωμένες» έρευνες της κοινής γνώμης που παραγγέλνουν τα κομματικά μαγαζάκια και τις οποίες ακολουθούν πιστά οι εθνοπατέρες.

Όσοι διαχωρίζουν τα συλλαλητήρια σε καλά και κακά, διαπράττουν πολιτικό ατόπημα και είναι ανεύθυνοι και επικίνδυνοι για τον τόπο και τη Δημοκρατία.

Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με το θεματικό κέντρο μιας συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, δεν μπορείς ούτε να το υποβαθμίζεις, ούτε να επιχειρείς να το μποϋκοτάρεις εκ των προτέρων.

Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι μια έννοια αφηρημένη, ούτε χρησιμοποιείται α λα κάρτ.

Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Κι όπου υπάρχει είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας.

Για να σας προλάβω: Όχι δεν συμφωνώ με την πεποίθηση ορισμένων ότι ο λαός έχει πάντα δίκιο. Αυτά τα πράγματα τα έχει αποδείξει η Ιστορία στο παρελθόν, εμπειρικά.

Όμως είναι απόλυτα βέβαιος ότι η εκάστοτε πολιτική εξουσία είναι υποχρεωμένη να αφουγκράζεται τη βάση και να βγάζει συμπεράσματα που προάγουν την παραγωγή πολιτικού έργου.

Την ίδια αρνητική εντύπωση βεβαίως μου προκαλεί και το γεγονός ότι οι «διοργανωτές» του συλλαλητηρίου επιχειρούν ένα ιδιότυπο... face control για το ποιος θα ανέβει στο βήμα, ποιος θα μιλήσει, ποιος θα απευθύνει χαιρετισμό.

Κι όλα αυτά προκειμένου να ελέγξουν εντός ή εκτός εισαγωγικών τις ακραίες - όπως λένε - φωνές.

Κι αυτό σφάλμα.

Αν υπάρχουν ακραίες φωνές (που προφανώς υπάρχουν) δεν τις κρύβεις. Τις αφήνεις να εκτεθούν στο δημόσιο διάλογο και στην κρίση του κοινωνικού συνόλου.

Ναι καλοί μου φίλοι. Αν υπάρχουν συμπολίτες μας που θέλουν να πάνε ντυμένοι σαν τον Λεωνίδα, πάνω σε άλογα και μουλάρια, με ακόντια και ασπίδες ή άλλοι με μαστίγια σαν το Ζορό, δεν τους κρύβεις...

Τους αφήνεις να εκτεθούν, όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Να πουν αυτό που θέλουν να πουν.

Ως πότε θα κρύβουμε την πραγματικότητα κάτω από το χαλί;

Κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια η ρημάδα.

Και να θυμάστε:

Όταν κρύβεις κάτι, απλά ζεσταίνεις το αυγό του φιδιού!!!

Αυτό το τελευταίο να το θυμάστε...

Κι ύστερα, είναι και κάτι άλλο. Πόσο πιο χαζός πρέπει να είσαι για να μην αντιλαμβάνεσαι τη συναισθηματική και ψυχολογική φόρτιση στην οποία βρίσκεται το εκλογικό σώμα μετά από 8 συναπτά έτη μνημονίων;

Πόσο αφελής πρέπει να είσαι για να μην καταλαβαίνεις ότι το ζητούμενο είναι η εκτόνωση της κοινωνικής οργής;

Η βαλβίδα ασφαλείας που κρατάει όρθιο τον κοινωνικό ιστό.

Τόσο μυαλό θέλει; 

newsbomb.gr