του Σάββα Καλεντερίδη
Οι καταστάσεις και οι –τουλάχιστον περίεργες– μεθοδεύσεις που ακολουθήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση για να φθάσουμε στην πατσαβούρα που λέγεται «Συμφωνία των Πρεσπών», μας αναγκάζουν να κάνουμε μια «τεχνοκρατική» προσέγγιση της όλης διαδικασίας.
Όπως αποκαλύφθηκε από τα πρακτικά που δημοσίευσε στα ελληνικά μεγάλη ημερήσια εφημερίδα, οι Σκοπιανοί είχαν τη χαρά να δουν τους πολιτικούς αρχηγούς όλων των κομμάτων, να συνέρχονται δύο φορές και να συζητούν διεξοδικά το πλαίσιο λύσης του ονοματολογικού με την Ελλάδα, στο οποίο -ευφυώς πράττοντες- πρόσθεσαν τη «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα. Ασχέτως των διαφωνιών και του αν τελικά η αντιπολίτευση επέλεξε την αποχή, σε πολιτικό επίπεδο υπήρχε ενημέρωση όλων των κομμάτων και για τις συνομιλίες και για τις θέσεις της ελληνικής πλευράς κατά τη διάρκεια των συνομιλιών.
Ας έλθουμε τώρα στην Ελλάδα. Καμία ενημέρωση όχι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά ούτε και του υπουργικού συμβουλίου.
Δηλαδή, ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς συνεννοήθηκαν να προχωρήσουν στην υπογραφή αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας, για την οποία αργά ή γρήγορα θα κληθούν να λογοδοτήσουν, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους –για να το πω κομψά– τους πάντες: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, και φυσικά τον ελληνικό λαό, από τον οποίο πρέπει να λαμβάνουν νομιμοποίηση για τις πράξεις τους. Και εξ όσων γνωρίζουμε, δεν υπήρχε στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ κάποια δέσμευση ότι θα λύσει το ονοματολογικό σε ένα γενικό πλαίσιο, για να το επικαλεστεί και να μας πει ότι έχει νομιμοποίηση.
Άρα, το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι τα Σκόπια έχουν κουλτούρα λειτουργίας κράτους και όχι "κοιλάδας του Πεσαβάρ" όπως στην Ελλάδα, στην οποία οι αποφάσεις σε ζητήματα εθνικά λαμβάνονται από δυο-τρία άτομα, ερήμην της αντιπολίτευσης και του λαού και ποιος ξέρει κάτω από ποιες και τι είδους πιέσεις ή ανταλλάγματα των ξένων, εκείνων ντε, που έκαναν παρέλαση από τα Σκόπια, για να περάσει το «Ναι» και να παγιοποιηθεί η παγίδα που θα καταστήσει διεκδικήσιμη την πραγματική Μακεδονία και φυσικά τη Θεσσαλονίκη, που είναι και το μεγάλο ζητούμενο.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Δηλαδή δεν υπάρχει αίσθηση και κουλτούρα θεσμικής λειτουργίας του κράτους, και φυσικά σεβασμού της βούλησης των πολιτών, που σε ποσοστό 70%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις θέλει την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Πάμε τώρα στο επόμενο θέμα, αυτό της αποστασίας βουλευτών και στα Σκόπια και στην Ελλάδα. Την ώρα που έχουν γραφτεί άρθρα για εμπλοκή ξένων υπηρεσιών στο θέμα, οι οποίες μοιράζουν δεκάδες εκατομμύρια για να βρεθούν οι «γενναίοι βουλευτές του VMRO-DPMNE», όπως τους αποκάλεσε προχθές ο Ζάεφ, που θα ψηφίσουν υπέρ της κύρωσης της συμφωνίας, παρατηρούμε αντίστοιχες κινήσεις και στο ελληνικό πολιτικό «γήπεδο».
Ήδη δύο γυναίκες υπουργοί της κυβέρνησης, με σκληρή δεξιά ιδεολογία και οι δύο και υπέρμαχοι μέχρι προχθές της Μακεδονίας, έχουν κάνει μια στροφή 360 μοιρών –που λέει και ο πτυχιούχος του Πολυτεχνείου πρωθυπουργός μας–, και μετά άλλη μια 180 μοιρών, και δηλώνουν (ή διαρρέεται) ότι θα ψηφίσουν τη συμφωνία-νεκροθάφτη της Μακεδονίας και της σκληρής αλήθειας.
Υπάρχουν και άλλοι γυρολόγοι της πολιτικής που δηλώνουν ή διαρρέουν ότι θα το πράξουν, ενώ στελέχη της κυβέρνησης επαίρονται ότι εκείνοι που θα υπερψηφίσουν τη συμφωνία, όταν θα έλθει για κύρωση στη Βουλή, θα είναι πολύ περισσότεροι από τον απαιτούμενο αριθμό των 150 βουλευτών.
Το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας, της «μακεδονικής» γλώσσας και της εθνότητας, είναι πολύ-πολύ μεγαλύτερο από το μέγεθος των Σκοπίων, γεωγραφικό, πληθυσμιακό, οικονομικό και γεωπολιτικό.
Είναι ένα τεράστιο ζήτημα, όπως το Κυπριακό, που κι αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από το γεωγραφικό μέγεθος του νησιού. Για το Κυπριακό, μέχρι να φτάσουμε στην κατάσταση που είμαστε σήμερα, με άμεσο τον κίνδυνο της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της μετατροπής των Ελλήνων σε νεοπαγές «κυπριακό έθνος», που θα οδηγήσει στην εξάλειψη του Ελληνισμού από το νησί, είχαμε τα ακόλουθα:
Την αποστασία του 1965, για την οποία οι ΗΠΑ διέθεσαν εκατομμύρια δολάρια (γράφονται διάφορα ποσά), η οποία αποστασία προετοίμασε την επιβολή της χούντας και η οποία με τη σειρά της προετοίμασε την εισβολή και κατοχή του νησιού.
Την απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την άλλη πατσαβούρα, το Σχέδιο Ανάν, τότε που για να πείσουν πολιτικούς σε Αθήνα και Λευκωσία, αλλά και τους Έλληνες της Κύπρου να το στηρίξουν, οι ΗΠΑ ξόδεψαν πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια. Σημειωτέον, οι περισσότεροι από τους φανερούς και αφανείς πρωταγωνιστές της Συμφωνίας των Πρεσπών ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Το αναφέρουμε έτσι για την ιστορία.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στις 29/11/2014, αναφερόμενος στις προσπάθειες της τότε κυβέρνησης Σαμαρά να εξασφαλίσει 180 βουλευτές, για να μην ζήσει η Ελλάδα την περιπέτεια που έζησε και συνεχίζει να ζει, είχε δηλώσει επί λέξει: «Διαδικασία εκτροπής η διαδικασία εκλογής Προέδρου, και πολιτικά ανήθικη η προσπάθεια να βρεθούν 180 βουλευτές»!
Τώρα, λοιπόν, με τις αποστασίες βουλευτών για να πουν «Ναι», κόντρα στη συνείδησή τους, τι είναι η διαδικασία; Ηθική;
Και να μην ξεχνάμε, όπως η Κύπρος την γλίτωσε παρά τρίχα στο Κραν Μοντανά, λόγω του ότι ο Ερντογάν δεν ήταν τόσο «ευλύγιστος» όπως οι δικοί μας –κατά Χάρβαρντ– «άσοι» της διαπραγμάτευσης, έτσι την γλίτωσε και η Μακεδονία, λόγω της επιμονής των Σλάβων των Σκοπίων να επιμένουν να τα θέλουν όλα, σε κάτι που δεν είναι.
Ως πότε όμως θα μας «προστατεύουν» οι άλλοι από επικείμενες εθνικές καταστροφές;
crashonline.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου